Dit is de analyse die ik schreef voor Omroep Brabant over de bestuurscrisis in
onze provincie.

Het CDA in Brabant heeft gegokt en verloren. De partij dacht iets voor de boeren te kunnen
betekenen, maar het tegendeel is waar. Alle macht glipte de christendemocraten vrijdagnacht
uit handen toen na vijftien uur discussie bleek dat de meerderheid  voor uitstel van
de deadline waarbinnen boeren een vergunning voor een milieuvriendelijke stal moeten aanvragen,
er nooit was en er deze bestuursperiode ook nooit zal komen. In plaats daarvan verloor het CDA haar
gedeputeerden en feitelijk de invloed in de coalitie.

Het CDA was vroeger in Brabant verzekerd van regeringsmacht. De afgelopen jaren was de “boerenpartij”
veroordeeld tot de oppositiebankjes. Dit jaar lukte het de christendemocraten weer om terug te keren
op het pluche. In de verkiezingscampagne had het CDA zich wederom opgeworpen als pleitbezorger
van de boeren die de jaren daarvoor door een coalitie van VVD, PvdA, D66 en SP de duimschroeven
waren aangedraaid.

De partij had geluk dat GroenLinks als één van de winnaars uit de verkiezingen kwam. Grootste partij
VVD wilde niet met èn  D66 èn PvdA èn SP in de één coalitie. Dat was te veel geweld op de linkerflank.
De SP verloor de strijd en omwille van een meerderheid mocht het CDA mee doen. Het CDA wist ook wel
dat dat oude regeringsblok zo hard was als graniet, maar rekende stilletjes wel in dat blok een bres te
kunnen slaan. Dus het CDA stapte in de coalitie.

Dat was het begin van een korte en pijnlijke lijdensweg voor het CDA. Er bleek geen bres te slaan in het
stikstofbeleid dat VVD, D66 en PvdA samen hadden gesmeed. Sterker nog, met de komst van GroenLinks
was er een granietblok ontstaan met daarvoor een schild van plaatbeton.

Het CDA voerde dapper strijd. Geduldig sloegen Ankie de Hoon en haar partijgenoten op het betonblok. Het
ging de lokale CDA-bonzen niet snel genoeg. Zij eisten dat de fractie het anti-tankgeschut in stelling zou
brengen. Hoezeer de fractie ook pleitte dat dat misschien wel tot onherstelbare schade zou leiden bleef de
achterban schreeuwen om grof geweld.

Dat werd vrijdagnacht ingezet. De klap was oorverdovend. Als het stof is opgetrokken zullen de
lokalo’s vaststellen dat ze hun gedeputeerden kwijt zijn en daarmee feitelijk de macht. Ze zullen
vaststellen dat de boeren hun meest invloedrijke bondgenoot in het Brabantse Parlement zijn kwijtgeraakt.
Ze zullen moeten vaststellen dat de nevenschade als gevolg van hun roep om grof geschut niet te
overzien is. Ze zullen moeten vaststellen dat ze gegokt hebben en verloren hebben.

Het meest fascinerende aan archeologie vind ik de archeologen. Mannen en vrouwen
die in extase raken als tijdens een opgraving sporen worden gevonden.

Regelmatig heb ik als journalist aan de rand van een kuil gestaan terwijl beneden mij
opgetogen archeologen mij probeerden mee te slepen in hun opwinding.

Zij hadden ons in onze laarzen gelokt met een ronkend persbericht waarin stond
dat er sporen van een middeleeuwse boerderij waren gevonden. In mijn verbeelding
zag ik op weg naar de plaats delict zag ik stenen, verrotte eikenhouten palen en botten
van dieren.

Eenmaal ik het kielzog van een archeoloog (“kijk uit waar je loop”) zagen wij in de
kuil een paar gaten. Soms een lichte verkleuring van de grond. Dat vind ik niks
bijzonders want als wij als kinderen in het weiland achter ons huis een kuil groeven
kwamen we ook om de twintig centimeter andere kleur grond tegen. Het begon met
blauwgrijze rivierklei en eindigde met goudgeel zand.

Je doet mij ook geen plezier met hopen stenen die in mijn hoofd maar geen Romeinse
badhuizen willen worden. Behalve Pompeï.  Daar ben ik al een paar keer geweest en
dat vind ik prachtig. (Het mooiste moment was toen ik daar met een groep
voetbalsupporters was en er een naar zijn moeder appte: mam, die was al zo toen
wij hier kwamen).  Maar Knossos bijvoorbeeld kon mij niet bekoren.

Sommige mensen kunnen ook lyrisch raken over fossielen. Schelpjes in een steen,
of andersom dat weet ik nooit. Het zegt mij niks.

Waar mijn vrouw mij op wees tijdens een wandeling vond ik dan weer wel interessant.
Kijk zei ze, wijzend op een witte streep die een fietspad in tweeën sneed. Ik keek en
zag een eikenblad op die witte streep. Tja, zei ik. Kijk nou eens goed, zei ze. Ik dook
er bovenop. Op die streep.

Tot mijn verrassing zag ik een witte streep waarin de vorm van een blad was uitgespaard.
Dat blad lag er dus toen de streep werd getrokken en is daarna verdwenen. Kijk, dat
vind ik nou een interessant fossiel voor de soort die ons op deze aarde aflost.

In mijn jeugd waren tandartsen strenge mannen. Tegenwoordig zijn het voornamelijk
jonge meiden.

De tandartsen uit mij jeugd waren zwijgzame norse mannen die de indruk wekten veel geld te
willen verdienen met werk dat ze eigenlijk niet leuk vonden. hun conversatie beperkten
tot twee woorden: goed en poetsen. De jonge meiden blijven kletsen. Tegen elkaar (tandarts
en assistente) en tegen mij. Logisch, ze weten dat ze geen tegenspraak krijgen omdat het
niet kan en omdat je toch bang bent dat ze bij een tegengeluid per ongeluk uitschieten
met zo’n eng apparaatje.

Mijn tandarts ontpopte zich tijdens de laatste behandeling opeens als politiek zeer geïnteresseerd.
Want zeg nou zelf, zei ze, het is toch belachelijk dat al die Polen, Roemenen en Bulgaren
meteen een huis krijgen terwijl autochtone Nederlanders jaren op een wachtlijst staan.
Ik zei niks, dat kon niet.

En dat ze ook nog allemaal een uitkering krijgen. Laten we eerlijk zijn, zei ze, het werd toch
veel te vol in ons land. Ik wilde eerlijk zijn maar dat ging niet.

Neem haar nou, ze werkte zich een slag in de rondte. Zes dagen in de week. Nou ja, dat was
niet helemaal voor de lol natuurlijk. Zo spaarde ze extra vrije dagen, zei ze. Want haar lover
woont in Dubai en daar wil ze zo vaak mogelijk naar toe vliegen. U moet eens proberen het
woord vliegschaamte uit te spreken terwijl iemand met enge ijzertjes in je mond rondgaat. Lukt niet . . .

Ik was inmiddels weer in de spreekmodus en wilde zeggen dat mij het voortdurend op
en neer vliegen een flinke slok duiten leek te kosten. Totdat ik mij bedacht dat een tandarts
natuurlijk een salaris heeft dat het voortdurend op en neer vliegen mogelijk maakt. En zo’n
lover in Dubai is vast ook geen arme sloeber. Maar ik zei niks. Niet over Polen, niet over
Roemenen, niet over Bulgaren, niet over Dubai, niet over vliegschaamte. Ik moest
namelijk aan de balie een vervolgafspraak maken.