Jan de Vries

Dit is de weblog van Jan de Vries (1955) uit Eindhoven. Ik ben sinds 1992 samen met Marlies Geurts. Ik heb tot 17 maart 2022  als journalist gewerkt bij Omroep Brabant, de laatste jaren als politiek redacteur. Daarvoor werkte ik als journalist bij enkele regionale kranten in het midden van het land.

Marlies was jarenlang semi-professioneel opera- en operettezangeres. Ze zet haar kennis van de klassieke muziek nu in als reisleidster bij Musico. Ze werkt als beleidsondersteuner bij de Metropoolregio Eindhoven. Marlies heeft een eigen weblog: Vocalies.nl. Ik  plaats haar columns ook op mijn site.

Uit mijn eerste huwelijk heb ik twee zonen: Martijn (1980) en Jeroen (1983).

Ik ben in 2004 met dit weblog begonnen omdat ik als radio- en televisiejournalist het schrijven zo miste. Die oude site is sinds november 2015 overigens verdwenen. Met deze ben ik opnieuw begonnen, zoals een journalist elke dag opnieuw begint omdat niemand morgen meer praat over wat hij gisteren heeft gemeld.

Schrijven is ook de enige ambitie die ik met Stroomopwaarts heb. Verder heb ik er geen enkele pretentie of bedoeling mee. Mijn stukjes gaan over het vak journalistiek, dagelijkse dingen en af en toe geef ik commentaar op actuele gebeurtenissen. Stroomopwaarts is geen journalistiek weblog. Dat geeft mij de vrijheid zaken op mijn eigen wijze te interpreteren. Ik behoud mij het recht voor van dichterlijke vrijheid.

Behalve schrijven fotografeer ik en ik probeer een vogelaar te worden

Er is natuurlijk een reden waarop dit log Stroomopwaarts heet. Ik heb daar ooit het volgende over geschreven:

”Het heeft te maken met mijn kleivette geboortegrond. Ik ben geboren en getogen in Tiel, op een boogscheut van de Waal. De winterdijk, de zomerdijk, de uiterwaarden, de strandjes, de kribben en de rivier waren ons speelterrein. De rivier zorgde altijd voor sensatie. Vooral in de winter. Dan stond het water vaak tot aan de rand van de winterdijk en liepen onze kelders vol. Met emmers schepten wij dan het water weg. Ouders mopperden, kinderen plonsden binnenshuis. Ik herinner me zelfs nog de beruchte winter van 1963 toen de Waal helemaal dichtgevroren was en wij niet op de dijk mochten omdat metersgrote ijsschotsen ons zouden kunnen verwonden.

In de zomer speelden we op de strandjes, die toen nog niet zo vervuild waren. Ik ben er geloof ik ontmaagd, maar ik weet niet zeker of het pubergepruts van toen meetelt. De rivier heeft ook twee vriendjes genomen die, net als de grote jongens, probeerden zwemmend de overkant te halen. Ze waren niet sterk genoeg om uit een draaikolk te komen. Eén heb ik er gezien toen hij uit het water werd gehaald. Dat beeld raak ik niet meer kwijt. Vanaf die dag heb ik een enorm ontzag voor water.

Uren zaten we aan de wallenkant naar de schepen te kijken. Stroomafwaarts kenden we wel dat was ons eigen Nederland, we droomden vooral van de verre oorden die stroomopwaarts lagen. Wat zou ik nog eens graag een weekje met een binnenvaartschip stroomopwaarts gaan.

Toen ik mijn vrouw leerde kennen was ik een zorgelijk tiepje zoals zij dat zo fraai uitdrukte. Een calvinistische sombermans. Ik wilde ook altijd tegen de stroom in. “Je moet eens wat minder tegen de stroom op roeien en je wat meer stroomafwaarts laten meevoeren,” zei ze altijd. Stroomafwaarts vond ik een mooi woord voor mijn weblog. ’t Had iets te maken met de rivier die mij zo dierbaar is (wie daar is opgegroeid zal altijd blijven houden van al het water dat stroomt) en het zei iets over de manier waarop ik zou willen leven.

Totdat mijn zoon zei: “’t Klinkt een beetje negatief. Zoals bergafwaarts. Alsof je vindt dat alles in de wereld bergafwaarts gaat. Volgens mij ga je dan vanzelf alleen maar negatieve stukjes schrijven. Stroomopwaarts past ook beter bij jou, want je zegt wel dat je mee wil dobberen op de stroom, maar zo zit jij helemaal niet in elkaar.”

En zo is het gekomen.