Wim Geurts is overleden. Ons pap voor mijn vrouw, schoonvader Wim voor mij. Hij is 88 geworden.
Hij was vitaal, scherp van geest. Nog nooit een dag noemenswaardig ziek geweest. Tot afgelopen vrijdag.

Toen kreeg ik een telefoontje van mijn vrouw, terwijl ik bij de vergadering van Provinciale Staten was.
Ons pap was met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze was gebeld door de politie die hem in huis
had gevonden nadat hij tegen de grond was gegaan. Met vereende krachten had hij zelf 112 gebeld.
Het klonk niet best.

In het ziekenhuis in Weert troffen we een lijkbleke man, maar geestelijk nog even helder als altijd.
Na een uur bracht dokter Astrid de moeilijke boodschap. Een ader was gescheurd. Levensbedreigend.
Mijn schoonvader kon naar het ziekenhuis in Eindhoven voor een operatie. Als hij dat wilde.

“Hoeveel kans heb ik?” vroeg hij aan Astrid. Ze schetste hem een eerlijk maar weinig hoopgevend beeld.
“En als u het overleeft zult u vermoedelijk niet meer mobiel zijn en waarschijnlijk ook niet meer terug
naar huis kunnen”, zei ze.

Mijn schoonvader dacht kort na. Keek haar aan, keek naar ons en zei: “Dan is 88 jaar mooi geweest.
Et erit in pace memoria eius”.  (En in vrede zal zijn nagedachtenis zijn). Ik schoot vol. Ik vond het moedig
en heftig tegelijk iemand met zoveel nuchterheid over zijn eigen lot te horen beslissen.

“Het was vreselijk toen ik vanmiddag thuis op de grond lag en niet meer overeind kon. Vreselijk”, zei
hij later toen we alleen waren. De uren daarna zou hij dat nog enkele keren herhalen. Hij was tot de
laatste dag gewend lopend, fietsend of met de auto overal naar toe te gaan. De dag ervoor had hij nog
een kegelwedstrijd voor ouderen gewonnen. Het verlies van zijn mobiliteit en dus zijn zelfstandigheid
was voor hem een groter doembeeld dan te sterven.

Ons pap was een man van veel woorden. Voor sommige mensen te veel woorden. Hij was de man die
tijdens ouderenbijeenkomsten, bejaardenuitstapjes, jubilea en feesten speechte. De spotlights trokken
hem aan als een motvlinder.

Hij was geestig, soms met gedachtenkronkels die niet voor iedereen te volgen waren. Hij kon ook met
een paar welgekozen woorden messcherp zijn. Zijn gevoel voor rechtvaardigheid bracht hem meermaals
in problemen omdat hij niet wilde begrijpen dat gelijk hebben en gelijk krijgen niet altijd hetzelfde is.

Dat leidde ertoe dat sommige mensen hem vilein en sarcastisch vonden. Hij liep keihard aan tegen de
hiërarchie van defensie, waar hij tientallen jaren als burger werkte op de Legerplaats Budel. Uiteindelijk
won hij een arbeidsconflict, maar stond hij wel met lege handen. Na jaren bundelde hij de verhalen die
hij daarover voortdurend over ons uitstrooide in een boek. Een hilarisch boek, dat dan weer wel.

Mijn schoonmoeder begreep hem niet en hij begreep haar niet. Na veertig jaar huwelijk besloot ze de
toorn van God, die hen had verbonden, te trotseren en ging ze haar eigen weg.  Eénmaal los van de
huwelijkse staat stortte mijn schoonvader zich in het vrijwilligerswerk en dat viel zelfs de Majesteit op
die hem koninklijk onderscheidde.

Waar anderen soms zuchten om de verplichting van Kerstmis bij de ouders liet hij ons altijd ruim
tevoren weten dat wij niet konden komen omdat hij een volle kooragenda had.

Zijn grote passie was het gregoriaans koor waar hij nog als een jonge god zong. Zijn tweede grote
interessegebied was de Tweede Oorlog. “Don’t mention the war” was onze running gag onderweg
naar ons pap. Dat hoefde ook niet. Hij noemde hem zelf wel.

De laatste tijd was er op dat front een kleine verschuiving gaande. Niet langer stonden zijn eigen
kleine oorlogservaringen als jongeman centraal. Hij had zich verdiept in de doodsstrijd van Polen.
Dat had hem naar de strot gegrepen. Een land dat door de Duitsers én de Russen was vermorzeld.
Vreselijk vond hij dat. Hij vertelde ons waar de boeken over dat onderwerp in de boekenkast stonden.
We hebben ze gevonden, Wie ze hebben wil mag ze komen halen, wij kennen de inhoud.

Zijn laatste verhaal voordat de dormicum zijn geest in nevelen hulde ging over de oorlog in Polen.
Sterker nog zijn laatste woorden waren: tja, Polen.