Neem bovenstaande foto even in u op. Hij is zondagmorgen gemaakt op de Stratumsche Heide
in Eindhoven. Dat is het natuurgebied dat op tien minuten lopen van ons huis ligt. Van daar
kun je, goeddeels over onverharde wegen, naar de grens met België lopen. Daarom zeg ik
wel eens: wij hebben een enorme achtertuin.
Het is ook het gebied waar zich mijn fysieke strijd tegen de kilo’s afspeelt. Ik wandel er veel.
Op zondagmorgen lopen er soms groepjes mensen hard. Vanmorgen kwam er een groepje
de hei opgestormd vanaf de voetgangersbrug over de A67.
Het waren mannen en vrouwen tussen naar schatting de dertig en de zestig jaar. Waar vogelaars
zich op hun speurtochten door de natuur zoveel mogelijk in zwart of donkerblauw te kleden,
droegen de hardlopers felgekleurde en soms fluorescerende kleding.
Voor dieren zo afschrikwekkend dat ik vind dat die mensen eigenlijk een vergunning zouden
moeten hebben, verstrekt van overheidswege. Er zijn in ons land zoveel regels dat je mij niet
wijsmaakt dat er niet ergens een verordening is op grond waarvan het gifgroen en het hoofdpijn
veroorzakende oranje in de natuur kan worden vervangen door een keurig zwart shirtje.
De groep werd geleid door een kale vijftiger, type sergeant. Hoe kan het ook anders. Hij gaf
de hardlopers opdracht zich even te ontspannen voordat de op een carnavalsoptocht gelijkende
stoet zich weer in beweging zou zetten.
“Even goed ontspannen”, riep de hardloopgoeroe. “Want we gaan zo verder over een terrein
met heuvelachtige elementen”. Van waar hij stond en vanwaar de groep kwam, kon je maar
op één manier verder.
En dan vraag ik nog een keer: kijk nog eens goed naar die heuvelachtige elementen.