Is Ankie de Hoon de vrouw waar elke boer naar op zoek is. Of is ze een flirt die na een snelle kus
op de wang je hoofd op hol brengt en dan in de donkere nacht verdwijnt. De tijd zal het leren.
Misschien komt ze nooit terug, misschien is ze er opeens weer.

Ankie de Hoon is de voorzitter van de CDA-fractie in Provinciale Staten. Ze speelde de
vrouwelijke hoofdrol in de twee stikstofdebatten. De mannelijke hoofdrol was voor Hermen
Vreugdenhil van CU/SGP. Wat ze gemeen hebben is de C van Christelijk in hun partijnaam.

De Hoon is van de partij die zich na jaren van absentie terugvocht in het college van
Gedeputeerde Staten en die in de verkiezingscampagne beloofd heeft dat ze zou opkomen
voor de boeren.

Dat had niet direct effect want de nieuwe coalitie hield de strenge maatregelen van 2017 fier
overeind.  Met dit verschil dat de datum waarop boeren een vergunning voor een
milieuvriendelijke stal moeten aanvragen verschoof van 1 januari naar 1 april 2020. De Hoon
claimt dat als een CDA-succes. De meeste oppositiepartijen haalden er meelijwekkend hun
schouders over op. Ze vonden dat te mager.

Tot twee weken geleden het eerste stikstofdebat was. Daar kondigde De Hoon een amendement
aan dat verder ging dat die verschuiving van data. Ze wekte verwachtingen. Een week later kwam
het CDA met een eisenpakket dat nog verder ging dan de stoutste verwachtingen. Het CDA
legde een bom onder de coalitie.

Vrijdag was de tweede editie van het debat. Wat bleek, een week koortsachtig overleg tussen
de coalitiepartners leverde een motie op met versoepelingen voor de boeren. Was getekend:
de VVD. Het kan niet anders of De Hoon heeft ongelofelijk op haar falie gekregen voor het gedrag
van haar partij. Maar ze kreeg voor een groot deel ook haar zin. Dat zijn geen beloningen
waarmee doorgaans in de politiek opstandig gedrag wordt gehonoreerd. Dus werd het: wel
je zin niet de credits. En die gaan dan naar de grootste partij. Het is een hard vak. Je mag als
CDA  al blij zijn als je over twee weken bij begrotingsbehandeling in ruil voor je loyaliteit extra
geld ophaalt bij de collega’s waarmee je één van je kroonjuwelen kunt verzilveren.

De Hoon werd vervolgens in het tweede debat door de oppositie keihard uitgelachen. Zo hoog
van de toren blazen en dat dit. Dit, is de versoepeling die volgens de oppositie niet ver genoeg gaat.

De Hoon gaf in het debat geen krimp. Ze speelde haar rol als voorbeeldig coalitiegenoot met
verve, maar somde onverstoorbaar op wat haar partij had bereikt. Uitstel van de
vergunningendatum, geen verplichte krimp van de veestapel en boeren wordt geen luchtwassers
door de strot geduwd. Misschien speelden we te hoog spel, zei ze, maar als het CDA niet was gaan
meeregeren was er helemaal niks bereikt voor de boeren.

Daar heeft ze een punt. Ze heeft meer bereikt dat Maikel Boon van de PVV die zichzelf opwerpt
als de beschermer van het boerenfamiliebedrijf. Waar De Hoon in het brandpunt van de Brabantse
regering nog een halve lijst met ingewilligde “eisen” kan overleggen kan de PVV vanaf de zijkant
alleen maar lege briefjes tonen.

Ankie de Hoon is ongrijpbaar. Ze speelt hoog spel, wint hier en daar en neemt haar verlies. Ze wekt
soms de indruk volstrekt onverstoorbaar op haar doel af te stevenen, waarbij ze hinderlijke types
vanuit de oppositie met een zeker dedain aan de kant schuift. En soms staat er achter het spreekgestoelte
een kwetsbare vrouw die toegeeft dat ze hoog spel speelt, maar dat ze niet anders kan.

Ondertussen dieselt ze op haar doel af. Een slimme boer schrijft zo’n vrouw na de eerste
kennismaking nog niet af.