(Door Marlies)

Hoe is’t met u? Zomer achter de rug? Weer aan het werk? Vakantie lijkt wel erg lang geleden zeker?
Ik zal u maar niet vertellen dat ik nog lekker een weekje ga, nu u allemaal weer thuis bent. Schuiven
we mooi de winter nog effe voor ons uit.

Nee, maar serieus, het was een heerlijke zomer, rustiger en warmer dan anders, met leuke concerten,
fijne uitjes met vrienden en voorbereiding op het seizoen dat komen gaat. Op het werk was het stil,
erg stil… toen afgelopen week zowat alle collega’s weer op het honk waren en er weer min of meer
gesteggeld werd om een werkplek, sprong mijn hart van blijdschap op: ze zijn er allemaal weer, zijn
gezond en wel van vakantie terug en er is weer reuring, altijd fijn!

De theaterseizoenen zijn ook weer allemaal aan het draaien. DNO begon haar seizoen met een geweldig
combi van Pagliacci en Cavelleria Rusticana, hier en daar lekker Amerikaans afgekort tot  ‘CavPag’
(ik moest drie keer nadenken voordat ik de afkorting begreep, dacht eerst dat het om een hedendaagse
opera ging, suf hè?)

En ik ga mijn eerste schreden in het nieuwe seizoen ook weer zetten:  in oktober ben ik in Lille en
Ravenna, met allemaal prachtig repertoire.

En weet u wat het leukste was dat me op het gebied van klassieke muziek is overkomen, deze zomer?
We gaan naar Porgy and Bess in The MET! Nou ja, niet naar The Met herself, maar naar Pathé,
vroeg in 2020. Ik zag ‘m langskomen, de opera en holde naar het theater. Was maar net op tijd
voor kaartjes, ze gingen als een dolle!

Een van de top-happenings in mijn theaterseizoen: met vrienden eten en daarna naar de operafilm.
We gaan het nu voor de derde keer doen en dan is het een traditie, wat u?!

Porgy and Bess dus, een van mijn all-time-favourites. In 1935 gecomponeerd door George Gershwin,
op een libretto van DuBose Heyward en broer Ira Gershwin. Een all-blakc cast, op eis van de
componist en dat is tot op de dag van vandaag nog zo.

Ik zag ooit de film met Sidney Poitier als een buitengewoon knappe Porgy en Sammy Davis Junior
als de beste Sportin’Life ooit. De kern van het verhaal is in een paar zinnen uitgelegd: de invalide
en arme Porgy leert oud-prostituee Bess kennen en ze worden gelukkig met elkaar. Bess heeft moeite
haar cocaïne-verslaving af te leren en valt uiteindelijk in een onbewaakt moment (als Porgy er even
niet is) terug in haar oude gewoonten. Coke-dealer Sportin’Life profiteert van haar terugval en neemt
haar mee naar New York. Als Porgy hoort dat zijn Bess terug is naar New York gaat hij haar daar
zoeken. De opera eindigt hoopvol, maar je vraagt je wel prozaïsch af of dat ooit nog goed komt,
daar  in New York.

Gershwin was niet blij met de film, hij vond het teveel op musical lijken. Dat heeft er mede toe geleid
dat er maar heel weinig van te vinden is op YouTube. Ik vond een best aardig stukkie. Het is wat
donker allemaal, maar daar moet u maar even doorheen kijken. De glijerigheid van Sammy Davis jr.
is legendarisch en Sidney Poitier is in alle opzichten de knappe man die hij in mijn herinnering was.
Ik verheug me nu al op februari 2020!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *