Opeens vielen ze me op. En als ze me opvallen dan betekent het dat het iets bijzonders is. Tijdens een
wandeling over de Stratumsche Heide zag ik in een weiland koeien met hoorns. Dat viel mij dus op.
Koeien die hoorns hebben.

Is dat gek, koeien met hoorns. Nee, want koeien zijn geschapen met hoorns. Schapen ook, maar dat
terzijde. Maar waarom valt mij dat nu dan op. Omdat de hoorns van koeien al heel lang worden afgezaagd.
Hoorns kunnen namelijk andere koeien verwonden en dat wil niemand. Zeker die andere koeien niet.

Hoe komt het dan dat in mijn jeugd alle koeien hoorns hadden? Ik kan me niet anders herinneren dat vijftig
jaar geleden de koeien die in het weiland achter onze woonwijk stonden hoorns hadden. Als wij door
dat weiland naar de dijk liepen en via de uiterwaarden naar de Waal, dan waren wij extra alert als in die
wei koeien stond. Die hadden per definitie hoorns en als ze je daarmee aanvielen dan was je nog niet klaar.

Wij waren jochies en wisten toen nog niet dat koeien helemaal niet in ons geïnteresseerd waren. Misschien
wisten we dat wel en deden net alsof een wandeling door een wei met koeien een avontuur was waarvan
mocht je hopen dat je er zonder kleerscheuren af kwam. We lieten ons in ieder geval nooit weerhouden
over het hek te klimmen en in een drafje de wei met koeien met hoorns over te steken.

Alleen er als een stier in de wei stond met nog grotere hoorns dan namen we een echte spurt. Als de stier
de moeite nam om tijdens die helletocht één hoef te verzetten dan hadden wij thuis echt een verhaal.

Op een dag waren de hoorns verdwenen. Geen idee waarom. Ik kan me niet herinneren dat de boer van
wie “onze” koeien waren ooit gemopperd heeft dat de dames elkaar gaten het lijf prikten. Uiteindelijk
verdwenen ook de koeien zelf achter een deur.

Nu zie je ze af en toe weer buiten en roepen mensen vertederd: kijk  koetjes in de wei. Gisteren viel mij
dus op dat de koeien achter ons huis weer hoorns hebben. Net als vroeger.