Ook in Brabant zijn donderdag de leden van Provinciale Staten beëdigd.
Ik mocht dat vanaf de perstribune aanschouwen. Het was een plechtig
moment. Al die mannen en vrouwen die trouw aan de grondwet beloofden
en die ondanks hun verschillende standpunten de komende vier jaar
oprecht hun best gaan doen om Brabant volgens hun eigen maatstaven
nog beter te maken.

Het was ook een moment waarop ik meer dan ooit terugdacht aan de
tijd dat ik nog actief was in de protestantse kerk. Ik zat bij de lichte tak
samenwerkte met de Rooms-Katholieken die door onze zware tak
ketters werden gezien. Dat vonden wij een lelijke gedachte van onze broeders
zusters.

In onze kerkelijke gemeente was God vooral liefde. Bij ons werd gelijkheid
voor alle mensen gepredikt. Hulp aan zwakkeren was voor ons vanzelfsprekend,
net als rentmeesterschap.  Wij geloofden niet dat God de aarde had
geschapen, maar wij stonden wel op het standpunt dat je heel zuinig op die
aarde moest zijn want na ons kwam niet de zondvloed maar een hele schare
mensen die ook recht van leven hebben.

Inmiddels ben ik over de kerk anders gaan denken, maar die kernwaarden
koester ik nog zoveel mogelijk.

Donderdag stelde ik vast dat veel Statenleden van Forum voor Democratie en
de PVV niet de belofte aflegden maar de eed: zo waarlijk helpe mij God
Almachtig.  Dat vond ik interessant. Je kunt dus in een god geloven en toch
de deuren sluiten voor mensen die slachtoffer zijn oorlogsgeweld en die in
ons land geborgenheid zoeken. Je kunt dus in een god geloven en tegelijkertijd
mensen die Mohammed als hun profeet zien, verketteren. Je kunt dus in een
god geloven en achter een man aan lopen die met moeilijke woorden pleit
voor een blanke suprematie.

De tijden zijn veranderd sinds ik me het vuur uit de sloffen liep voor de
minderbedeelden.

, ,

  1. Carin (reply)

    30 maart 2019 at 12:51

    Mooi gezien en samengevat

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *