(Door Marlies)
Er is geen betere opera om 2018 mee af te sluiten en 2019 mee te beginnen dan
La Cenerentola oftewel Assepoester. Gioacchino Rossini laat zien dat het wel
degelijk wat brengt als je je tijd afwacht, je bescheiden edoch rechtvaardig opstelt,
als je vergevingsgezind kunt zijn. Opportunisme loont niet: de zussen en (vreselijke!)
vader van Assepoester komen er bekaaid af.
Ik wens u dus voordat ik verder ga een 2019 toe als van Assepoester: moge u
– als dat het geval is – uit uw patstelling komen en uw geluk vinden. En als u het
al gevonden hebt: koester het zoals Cenerentola haar prins koestert en wees mild
naar degenen die het allemaal niet begrijpen: ze zijn slechter af dan u en voor
hen komt wellicht ook nog de tijd.
We genoten met volle teugen in Mannheim: vooral de kinderen, die ruim bediend
werden met zotte situaties. Een paar rijen vóór mij zat een klein blond jongetje.
Hij ging tijdens het tweede bedrijf even weg. Die moet plassen, dacht ik; ik zag
hem in gedachten al alleen door het enorme theater dwalen. Een paar minuten later
was hij echter terug en ik zag hem naar zijn moeder een van-plezier-kwispelende-beweging
maken. Zijn geschater ging boven dat van het publiek uit en bereikte – zo te zien aan
Dandini, die de show stal als knecht van de prins – ook de zangers op het toneel.
Het was exemplarisch voor de avond: doldwaze situaties met een sterk
theater-van-de-lach-gehalte: John Lanting moet vanaf zijn wolk vergenoegd hebben toegekeken.
De zang leed er niet onder, onder de vaart die bijna moordend was: Cenerentola
overtuigde vanaf noot één. Vooral de stiefzus Clorinda (Ji Yoon) was hilarisch;
wie nog zegt dat op het gezicht van Aziaten geen emotie zichtbaar is moet naar
haar kijken: geweldig.
Voor mij was de absolute topper knecht Dandini: hij acteerde, sprong en danste,
bespeelde zelfs de bezem-gitaar als een volleerde Elvis en zong daarbij de sterren
van de hemel. De prins bleef een beetje achter bij de rest: zijn coloraturen waren
niet overal even nauwkeurig en tsja, die hoge noten, dat weten we nou wel.
Ik laad het filmpje op van Nationaltheater Mannheim en laat regisseur Cordula
Däuper het zelf even uitleggen; ze heeft geweldig werk verricht!