Bij Omroep Brabant werk ik op een afdeling die zich qua sfeer het best laat omschrijven al een ouderwetse
beursvloer. Een kakofonie van geluid waarin je mag hopen dat jouw boodschap door de juiste persoon wordt
opgepakt. De ouderwetse beurshandelaren droegen niet voor niks gekleurde bedrijfsjasjes en hanteerden een
manuele geheimtaal.

Die hebben we bij mijn omroeppie niet. De jasjes bedoel ik, de gebaren wel. Hoewel we dankzij email en Whatsapp
ongekende mogelijkheden hebben elkaar geluidloos te bereiken lijkt het wel of het tegenover gestelde gebeurt. Het
komt voor dat iemand in je oren staat te tetteren dat hij of zij je net een mailtje heeft gestuurd dat je meteen moet
lezen terwijl je dat mailtje aan het lezen bent.

Gillen, schreeuwen, het hoort er allemaal bij. Het zijn vooral de millenials die blijkbaar bang zijn voor stilte en bang
zij  dat ze niet gehoord worden.

Ik ben meestal ’s avonds afgepeigerd van de constante herrie. Gasten vragen wel eens hoe je onder zulke
omstandigheden kunt werken. Het lukt mij meestal alleen als ik een koptelefoon op zet en bijvoorbeeld naar een
requiem luister. Muziek die een eeuwigdurende stilte aankondigt. De collega’s accepteren dat en weten dat ze moeten
zwaaien als ze mijn aandacht willen. Zo heb ik het opgelost.

Bij Omroep Meierij is het helemaal anders. Ik heb daar een ruimte voor mezelf alleen en vaak ben ik zelfs helemaal
alleen in de studio die onderdak heeft in een sociaal cultureel centrum waarvan het geroezemoes soms binnendringt
maar nooit overheersend is. Bij zoveel zen kun je bergen werk verzetten.

Deze week zag ik met een schuin oog een aantal dames flessen wijn uitstallen op een tafel in de grote hal van het
centrum, vlak naast de balie van de dependance van het gemeentehuis van Meierijstad. Even later hoorde ik het
geschuif van tafels en stoelen. Langzaam druppelde de grote hal vol met mensen. Er was een bridgemiddag.

Bridgers zijn stille mensen merkte ik. Ik hoorde ze nauwelijks, dus de rust bleef. Totdat ik opeens een orgeltje
hoorde. Ik stak mijn nieuwsgierige hoofd om de deur en zag aan de zijkant van de zaal een meneer achter een
elektronisch orgel die voor muzak zorgde tijdens de kaartwedstrijd. Hij had zichzelf in een groen licht gezet
waardoor hij een buitenaards uiterlijk kreeg,  als iemand die tijdens een requiem op weg gaat naar zijn
eindbestemming.

— requiem