(Door Ab Klaassens)

Al vele jaren bezoeken Eef en ik Cadzand, het meest zuidwestelijke dorpje van Nederland, bijna België. We zijn er
geweest in alle jaargetijden, maar het meest in september; eerst in een huisje of appartement betrekkelijk ver van
zee, de laatste jaren in een appartement direct aan de duinen met vrij uitzicht op de Noordzee en de Westerschelde.

We hebben kunnen volgen wat er is gebeurd met een rustig  en wat suffig dorpje nadat Rijkswaterstaat, de gemeente
Sluis, de provincie Zeeland en enkele projectontwikkelaars elkaar hadden gevonden. Het dorpje draagt nu de jas van
Knokke, het schrikbeeld van de kustbebouwing.

Versterking van de kustverdediging (Rijkswaterstaat) gaf projectontwikkelaars  de ruimte voor een jachthaven, in de
praktijk een stalling van poenboten die zelden loskomen van hun sjorring.

Door verbreding van de stranden (Rijkswaterstaat) zijn de duinen getemd tot dijken en de holle duinpaden
vervangen door brede asfaltstroken die roekeloze grijsaards op E-bikes alle ruimte bieden om eerzame wandelaars
naar het leven te staan.

Maar het ergste is de architectuur van de nieuwe bebouwing. Overal waar dat mogelijk is verrijzen
appartementsgebouwen in een Tiroler Hoempa-stijl. Architectonisch getetter van de goedkoopste soort.

Cadzand bad, dat lieve voor ons wat suffige plaatsje, is door een samenzwering van overheid en kapitaal voorgoed
verbouwd tot een treurig makende kermis.

Maar dat is dus goed voor de werkgelegenheid. (2018)

Maar dat was destijds goed voor de werkgelegenheid. (2030)

Maar wat doen we nou met die ouwe rotzooi ( 2040)

— cadzand