Mijn vrouw is in Londen. Ze begeleidt een opera- en concertreis voor Musico.
Dat doet ze vaker, je raakt er aan gewend een onbestorven weduwnaar te zijn.

Ik sprak daar over met een paar van mijn tijdelijke collega’s bij de lokale
omroep. Social talk. Hoe is het met jou? Goed, druk met de studie. En met
jou? Stillekes, mijn vrouw is op reis.

En dan zegt een twintigjarige knaap in het gezelschap: “Hoe doe je dat dan
met eten. Ga je dan al die dagen iets halen?”

“Nou nee”,  zei ik, “ik kook in principe altijd, dus nu ook, alleen kleinere
porties. Vrijdag maak ik gefrituurde inktvisringen met een salade. Alleen als ik
niet op tijd thuis ben kookt mijn vrouw”.

Hij keek me ongelovig aan.

“Ik doe ook altijd de boodschappen”,  zei ik.

“Neeeee”,  zei hij.

Zijn ouders zijn waarschijnlijk iets jonger dan ik. Vermoedelijk geboren in de
jaren zeventig. Hebben zij nooit iets meegekregen van emancipatie of heeft
deze jongeman zijn ouders niet begrepen?

Meisjes van twintig doe me een lol: Google Hedy d’Ancona voor het te laat is.

,

  1. Harry Perton (reply)

    17 februari 2018 at 12:17

    Lapzwans die nog opgevoed moet worden tot zelfstandigheid.
    Er is een schone taak voor je weggelegd! 🙂

  2. Wieneke (reply)

    17 februari 2018 at 13:37

    Eigenlijk toch wel heel erg sneu, zo’n knul. Maar zijn ma moet ook een zware berisping hebben. Je bewijst echt helemaal niemand een dienst met al die dienstbaarheid. Ik ken (oudere) mannen die nog geen ei kunnen bakken en helemaal hulpeloos naar de chinees of een andere vrouw (familie, hoor, niks aan de hand) rijden als ze eventjes niet verzorgd worden door hun vrouw. Ze mógen niet eens in de keuken komen om eens te proberen om te koken. Toch een vorm van machtsmisbruik?

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *