Mijn vrouw vertelde dat ze nergens knoopjes had kunnen vinden voor een
babytruitje dat ze had gebreid voor het kindje dat  binnenkort bij de buren
wordt geboren.

Mijn vrouw had gezocht op de markt en bij Smitje. Nergens hadden ze wat ze
zocht en iedere Eindhovenaar weet dat als Smitje het niet heeft, niemand het
heeft.

Maar mijn oog was bij binnenkomst van de kamer al wel gevallen op een
doosje met vakjes waarin gekleurde dingetjes zaten. “Maar waar heb je die
knoopjes dan wel gekocht?” vroeg ik, wijzend op het doosje.

Dat waren geen knoopjes, dat waren benodigdheden van een visser. Ik keek
eens goed en zag haakjes, loodjes, snoertjes en meer van dat soort spul
waarmee wij in onze kindertijd naar de Waal trokken om voorntjes te vangen.

Ik keek mijn vrouw verwonderd aan. Het doosje zat ik een pakje dat in de
brievenbus lag. Het was verstuurd vanuit China en aan haar gericht. Ze had
het niet besteld, verzekerde ze me. Dat laatste had ze niet hoeven zeggen, want
mijn vrouw houdt niet van vissen, zo goed ken ik haar wel.

De vraag is nu welke van de 1 miljard Chinezen is bezig mijn vrouw binnen
te hengelen en met cadeautjes en met welk doel?

— EINDHOVEN, knoopjes, smitje