Ik stond op het fietspad te wachten voor een verkeerslicht. Het was rustig. De
appende horde scholieren wacht thuis, op het strand of tijdens een
vakantiebaantje op de uitslag van examens. De minder fortuinlijken proberen
in de blessuretijd de gaten in hun kennis op te vullen zodat ze het herexamen
wel halen.

Het is nu een stuk veiliger op de fietspaden in de stad. Geen meisjes meer die
van links naar rechts slingeren terwijl ze vriendjes en vriendinnetjes appen,
dan wel het laatste nieuws checken dat Facebook in hun bubbel blaast of dat
via Instagram en Snapchat wordt aangereikt. Je kunt hier en daar een rood
licht en een woedende automobilist missen, maar niet de laatste foto’s van je
vrienden.

Aan de overkant van de weg waar ik stond te wachten stond een meisje met
een Aziatisch uiterlijk tegen de paal van een verkeerslicht geleund. Haar
leeftijd was moeilijk te schatten. In mijn stad stikt het van de jong uitziende
Aziatische meisjes die allemaal expats zijn bij bedrijven die een rol op de
wereldmarkt spelen. Hoogopgeleide vrouwen met goede functies, dus geen
tienermeisjes meer. Ze zijn klein en rijden allemaal op kinderfietsen, dat
maakt het helemaal lastig te raden wat hun leeftijd is.

Het meisje of de vrouw aan de overkant was te voet. Zij wachtte net als ik op
groen. En ze leunde dus tegen de paal. Haar hoofd was naar voren gebogen, de
karakteristieke houding van meisjes van wie het leven zich afspeelt op de
pakweg vijftig vierkante centimeter die hun smartphone groot is.  Maar dit
was anders, dit meisje had geen smartphone in haar hand. Ze las een boek . . . .

, ,

  1. Wieneke (reply)

    31 mei 2017 at 10:10

    Je zou bijna op het meisje af stappen en haar warm de hand drukken 🙂

  2. Eef (reply)

    1 juni 2017 at 09:29

    Of een knuffel

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *