(Door Ab Klaassens)

Ze kwam het keurig en tijdig melden, de 16-jarige dochter van de buren:
zaterdag  gaf ze een feestje, veertig meisjes kwamen de lente vieren. Het zou
wat geluidoverlast kunnen veroorzaken, maar om half één moest iedereen
naar huis.

Vader maakte de garage leeg,  bouwde een tent op de oprit en installeerde een
geluidsinstallatie met toegang voor op smartphone meegebrachte muziek.

Wat – voor ons, de buren –  met vrolijk gekwetter van jonge meisjes begon
veranderde  spoedig in een harde confrontatie met een cultuur die we niet
meer kunnen meebeleven, maar wel moeten ondergaan. De volumeknop van
de geluidsinstallatie ging open voor een reeks van composities in de éénklank:
boemkeboemkeboemboem met af en toe een diepe zucht uit het diepste van
wat er op bas-gebied te bassen is.

Er is geen spoor van melodie; chagrijn en vreugdeloosheid slaan je als
onvrijwillig luisteraar om de oren, de diepe bassen zijn gehoorbeschadigend
en doen mij pijn.

Ik vraag me wel eens af of mensen bang aan het worden zijn voor harmonie en
melodie.

— feestje