De plaats: een overvol eetcafeetje in het Betuwse Enspijk. De inrichting
dateert  van de jaren zeventig.

De hoodrolspeelster: de barvrouw, rond de vijftig, klein en gekleed
in een breedmakend gestreept truitje.

“Het is de hele tijd lopen, slapen, lopen, slapen, lopen. Ik heb al
in geen week eten meer gekookt. Nou komen ze allemaal naar de
Betuwe hé, nou de bomen in bloei staan. Het hele jaar zie je ze niet,
maar nou komen ze allemaal tegelijk. Maar in de herfst is het hier ook
mooi, als de appels aan de bomen hangen. Maar ja, dan komen ze niet.
Ze komen nu allemaal tegelijk. Vijf maanden is het slapen, lopen, slapen,
lopen en dan weer zeven maanden winterslaap”.

“En die bloesemtochten staan overal in. In de Libelle en in de Margriet.
Nou stond er zo’n tocht in een krant, want nou kwamen ze allemaal
met zo’n papiertje binnen. Allemaal om naar de bloesem te kijken.
Anders zie je ze nooit. Die krantenroute komt hier niet eens langs,
maar toch komen ze allemaal hier naar toe. Tja, er is aan deze kant van
de Linge niks anders meer. Alles is verdwenen, alleen wij zijn er nog”.

“Het is maar goed dat we zo’n koffie-apparaat hebben. Vroeger
Moest je potten koffie zetten. Dan had je zo’n pot gezet en dan kwam
er niemand. Dan kregen de mensen verse koffie van gisteren. Dan ging
er een scheut melk bij, dat vonden de mensen ook lekker”.

“U weet het nog niet? Een broodje gezond of een broodje kroket? Ik
zou gewoon een broodje kroket nemen want het is allang bewezen dat
broodjes gezond helemaal niet gezond zijn”.

Een man rekende een paar koppen koffie af met vijftig euro. De
barvrouw: “Ik heb wel terug, maar als je er iets bij geeft mag je de hele
tent hebben. Ik sta hier al 23 jaar en daarvoor stonden mijn ouders er
25 jaar. En het is alleen slapen, lopen, slapen, meneer. En ze komen
alleen voor de bloesem anders zie je ze niet”.

De man lachte en  zei: “Nee, dat wil ik niet. Het is mij hier veel te druk
met de Pasen”.

— betuwe, bloesem, enspijk