Ik heb ooit een aanvaring gehad met een stagiaire met Turkse roots. Aan de
koffietafel spraken we over haar ambities als journalist. Ze was ambitieus en
ze had potentie om die ambities waar te maken.

Het ging mis toen ik zei dat ze een voorbeeldfunctie had voor andere
allochtone jongeren die het vak van journalist wilden uitoefenen. Ik bedoelde
het goed, er zijn immers veel te weinig allochtone journalisten.

De stagiaire ontplofte na mijn opmerking. Zij was, zei ze, wie ze was en ze
wilde niet in een hokje geduwd worden en al helemaal niet als voorbeeld
gesteld worden voor al die andere mensen die in hokjes werden geduwd.
Ik diende haar als mens te zien en niet als derde generatie Turkse.

Nou ben ik iemand die een ander als persoon beoordeelt in plaats van als
Nederlander, Amsterdammer, Turk of Marokkaan, maar sinds die dag
ben ik extra alert.

Vanmorgen stond in het Eindhovens Dagblad een interview met de
Eindhovense wethouder Yasin Torunoglu. Ook derde generatie Turk.
In het verhaal legt de verslaggeefster hem voor dat hij een geslaagd man is
en dus een voorbeeldfunctie heeft. In de verhitte debatten over vóór of tegen
Erdogan zou hij volgens de schrijfster rust en kalmte moeten brengen.
Yasin denkt daar anders over. Hij is wethouder voor alle Eindhovenaren,
zegt hij, niet alleen voor de Turken.

Yasin is in de eerste plaats een mens, in de tweede plaats een bestuurder.
Net als onze stagiaire in de eerste plaats mens was en in de tweede plaats
een ambitieuze jonge vrouw met veel potentie. Eigenlijk zou elke journalist
– mijzelf incluis hoor – zich eens moeten afvragen of hij of zij zelf een
voorbeeldfunctie zou kunnen hebben in een mediawereld die steeds meer
in de greep van infotainment komt in plaats van Turken de maat de nemen.

, , ,

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *