Een pyjamadag. Soms heb ik die. Zo’n doordeweekse dag
waarop je niets hoeft, niets moet. Van mezelf niet. Dat
is nieuw. Vroeger moest ik altijd iets van mezelf. Iets
nuttigs.

Nu lig ik op de bank. Ik lees een boek. Of ik kijk een film.
Toppunt van nutteloosheid. Niet het boek, maar de film.

Het is stil in huis. Weldadige stilte. In de verte hoor ik het
verkeer. Vanuit het raam zie ik de bomen kaler worden.
Niks doen is nuttig. Nuttig om morgen me morgen weer in
het geraas van de wereld te kunnen storten.

Waarom, vraag ik me af, beginnen de poezen dan al om
twee uur met hun pootjes op mijn hoofd te slaan terwijl
ze na zoveel jaar toch moeten weten dat ze pas om vijf uur
eten krijgen.

Ze vinden dat ik iets nuttigs moet doen. Onruststokers
zijn het. En dat zijn het.

— nuttig, poezen, pyjamadag