Voetbaltrips naar het buitenland bestaan doorgaans uit vier onderdelen:
bier drinken, het rondpompen van alsmaar sterker wordende verhalen
over voorgaande trips, het zingen van strijdliederen en de wedstrijd
zelve.  Het belang van deze laatste activiteit moet in het totaalplaatje niet
worden overschat.

Wij zullen onze trip met PSV naar München vooral herinneren als de trip
van de jeugdherberg. Dat kwam zo. Bij aankomst in de Beierse hoofdstad
bleek het door één van ons via Airbnb gereserveerde appartement nep.
Lang verhaal kort: we waren opgelicht.

We zijn de eerste uren van ons verblijf in de stad bezig geweest met het
regelen van vervangende logeerruimte. Vanwege de enorme toestroom
van PSV-supporters was er voor zes kerels samen alleen nog maar plek in de
herberg, de jeugdherberg. Smalle kamer, drie stapelbedden, linoleum
op de vloer, douches en toiletten aan het eind van de gang. Mooi, want
het verhaal voor de volgende trip was op dat moment al geschreven.

Voor de bierdrinkers was het daarna een Walhalla. Er werden literpullen
getapt. Het leken de Oktoberfesten wel waaraan mijn medereizigers
dierbare herinneringen hebben, die ze  graag met anderen delen. Voor zover
ik begreep is het verschil dat het legen van de pullen tijdens de festen twee
uur eerder begint.

Aan het begin van de middag waren de kansen voor PSV tegen Bayern
te verwaarlozen. Op het moment dat de stoet zich zingend en klotsend
naar de Allianz Arena begaf achtte een aantal overmoedigen een
gelijkspelletje niet onmogelijk.

Eenmaal uit de metro grifte zich de tweede herinnering voor de volgende
trip zich in ons geheugen. Het stadion. De Allianz Arena in het rood van
Bayern, opdoemend als een vliegende schotel. We keken er naar als
kinderen die voor het eerst in de Efteling komen. En we werden klein, heel
klein. En dat bleven we, de hele avond lang.