Ik zit soms zomaar een beetje weg te denken. Niks bijzonders. Meestal doe
ik dat aan het ontbijt of op de fiets naar m’n werk. Ik denk na over grote en
kleine dingen, over dingetjes in mijn eigen leventje of over de grote dingen
des levens.

Zo ben ik – ook beroepshalve – al voor de tweede dag op rij bezig met het
kabinetsplan om beëindiging van een voltooid leven uit het wetboek van
strafrecht te houden. Ik weet dat het gecompliceerder ligt dan ik me hier
uitdruk, maar iedereen weet waar het over gaat.

Ik vraag me af wat ik van dat plan vind. Ik weet het niet. Ik ben inmiddels
zo ver dat ik vind dat een mens zelfbeschikkingsrecht heeft.  Maar wanneer
dan en hoe dat krijg ik niet beantwoord met zomaar een beetje weg denken.

Ik las vanmorgen op de website van de NOS een verhaal met de 91-jarige
mevrouw Van Duin.  Ze is nog goed bij de pinken maar lichamelijk vind ze
zichzelf niet meer goed genoeg om verder te leven. Mevrouw Van Duin
vind haar leven voltooid. Haar zes kinderen en veertien kleinkinderen zijn het
niet met haar eens.

Ik zou dan zeggen, laten we het leven van mevrouw Van Duin zin geven.
De ChristenUnie is tegen het kabinetsplan maar pleitte deze week wel
voor sociale dienstplicht voor jongeren. Zouden we niet iets kunnen
bedenken dat de mevrouwen Van Duin van deze wereld en die jongeren
bij elkaar komen. Niet om billen te wassen of om eenzaamheid te verdrijven.
Daar zijn verzorgers en familieleden voor.

Nee, die jongeren zouden de levensverhalen moeten optekenen. Mevrouw
Van Duin komt dan misschien tot het inzicht dat haar leven zinvol was
en zinvol is, al was het maar voor de mensen om haar heen. Jongeren
kunnen door de kleine geschiedenissen tot nieuwe inzichten komen over
hun ouders en grootouders en hun eigen verleden waarvan zij de
voortzetting zijn.

Wat ik zeg: ik denk zomaar wel eens wat voor me uit. Iemand met meer
verstand van zaken zou er eens over moeten doordenken.