(Door Ab Klaassens)
Opeens zaten de wallen niet onder mijn ogen, maar ter hoogte van
mijn enkels.
“Oedeem” diagnosteerde mijn huisarts. Met de ene hand stuurde hij
de thuiszorg op mij af met het commando ‘zwachtelen’ en met de
andere commandeerde hij de apotheek tot levering van een tas vol
drukkousen, watten, elastische windsels en plakpleisters.
De volgende dag reeds verscheen een jongedame aan mijn
verwachtingsvolle onderbenen die zij zo grondig inpakte dat geen
enkele schoen of slof mij nog paste, zodat ik tot thuisblijven
gedwongen werd,
“Ga dan naar de Bristol en koop een paar schoenen in de grotere
maten”, adviseerde en oudere zorgmedewerkster mij drie dagen later
toen zij mijn windselen ververste. Twee dagen later demonstreerde
een weer andere medewerkster door een andere manier van zwachtelen
dat ik wel degelijk mijn schoenen kon gebruiken.
Voor even dan, want twee dagen later sjorde een weer andere
medewerkster zo veel medisch textiel om mijn enkels dat ik weer
op de bank naar dat stomme voetbal zat te kijken.
Drie weken vol schommelingen in zwachteltechniek, drie weken
steeds weer andere vrouwen aan mijn voeten, drie weken sukkelen
met sloffen en schoenen.
Het water staat mij nog steeds boven de enkels.