Mijn gedachten zijn op deze zondagmorgen bij mijn collega’s
sportjournalisten en bij de koppenmakers.

De hele week hebben ze toegeleefd naar wat misschien wel
het meest heroïsche weekend voor de Nederlandse sportwereld
had moeten worden. Steven Kruijswijk leek de Giro d’Italia te
gaan winnen. Stuurfoutje.  Hij concurreerde om aandacht met
Max Verstappen die zaterdag de vangrail raakte en vanmiddag
in Monaco achteraan moet beginnen. Stuurfoutje.

In Nederland was alles in gereedheid om Kruijswijk komende
week te huldigen. Nuenen kleurde roze. Den Bosch, waar de
officiële huldiging van de onfortuinlijke maar fantastische
Brabantse wielrenner plaats zou vinden, was in opperste staat
van opwinding. Zonder enige inspanning zouden ze weer
wielerstad van Nederland zijn.

De sportjournalisten hadden zich verheugd op een met
roze champagne overgoten afterparty, want sportjournalisten
zijn ook sportliefhebbers.

Het feestje in onze provinciehoofdstad zal wel niet door gaan.
In Nuenen hebben ze er een held bij, daar kunnen ze in de
plaatselijke kroeg met opgeheven hoofd een pilsje op nemen.

De koppenmakers hebben  een week zitten broeden.
Hoe vat je zo’n Hollands succes samen in – pak ‘m beet – tien
woorden waarmee je de emotie overtreft waardoor
sportminnend Nederland al  overmand zou zijn.

Ik heb zitten stoeien, maar het is mij niet gelukt om van roze
en red bull inktzwart te maken zonder dat mijn handen
vies en plakkerig werden. Daarom heb ik ze gevouwen en
mijn ogen ten hemel gericht, hopend op een wonder.