(Door Ab Klaassens)

Waterfietsen bouwen was, in de jaren tachtig van  de vorige eeuw het middel
waarmee de gemeente Eindhoven jeugdige werklozen aan een zinvol
alternatief voor een uitkering wilde helpen.

Model stond een door iemand van de Technische Universiteit ontworpen
waterfiets waarin de trapkracht van de gebruiker meer snelheid zou opleveren
dan bij de waterfietsen die je toen aantrof op stranden en andere
spartelgelegenheden.

Door besparingen op materiaalkosten kwamen de voor het
werkgelegenheidsproject gekozen modellen er iets anders uit te zien dan het
universitaire model, maar daarom niet getreurd:  een door een wethouder en
raadsleden bestuurde fabriek liet de werkloze jongeren zagen, buigen en
lassen en stuurde ook een verkoper de wereld rond om de Eindhovense
vinding aan te prijzen op alle locaties waar het natte toerisme welig tiert.

De verkoper bleek niet alleen creatief bij het invullen van zijn
declaratieformulieren maar ook bij de meldingen van de bestellingen die hij
had geboekt.

Die bestellingenwaren er  niet.

De waterfietsen die het in een glad zwembad uitstekend deden waren
allergisch voor golfslag. Ze zonken als bakstenen.

Een wethouder trad af. Betrokken raadsleden weenden vol schaamte.

De werklozen jongeren wendden zich weer naar de uitkeringsinstantie.

De wethouder keerde terug als beheerder van de portefeuille cultuur.