Ik lees dat wij worden geplaagd door een toename van valse e-mails. Vertel
mij wat. De Nigeriaanse maffia valt mij regelmatig lastig met e-mails dat ik
het pasje moet vervangen van een bank waarmee ik nog nooit contact heb
gehad. Als ik steeds gereageerd had op al die keren dat ik een erfenis van een
onbekend familielid zou opstrijken als ik een bedrag over maak, dan zou ik nu
stil kunnen gaan leven.

Maar het wordt steeds gekker als ik de fraudehelpdesk mag geloven. Steeds
vaker gebruiken criminelen officiële bedrijfslogo’s. Je moet dus steeds beter
opletten om te voorkomen dat je een poot wordt uitgedraaid.

In het NOS-artikel over deze zaak ik zag een voorbeeld. Van H&M. De brief
van deze kledingwinkel heeft als aanhef: Beste mevrouw, meneer. Dan weet je
eigenlijk al dat het fout zit. Ik ken geen kledingwinkel buiten de bonnetterie
waar je met meneer of mevrouw wordt aangesproken. Het is altijd jij, jij jij . . .

En dan ben je al binnen gelokt met schreeuwerige posters en keiharde muziek
en binnen word je genegeerd door en kauwend meisje. Of erger nog: dat je
word aangesproken met: kan ik iets voor jou doen. Waarbij ze altijd naar je
vrouw kijken want dat een man zelf iets kiest vinden ze onwaarschijnlijk. Dat
vind ik helemaal de limit, want ze menen te weten dat ze je hedendaags
kunnen aanspreken maar dat mannen tegenwoordig zelf kiezen is nog niet
doorgedrongen.

Vorige week waren we bij een oom en een tante waar ik als adolescent een
jaartje heb gewoond om mijn school af te maken en die ik ruim veertig jaar
niet meer had gezien. Ze zijn een jaar of tien ouder dan ik. Toen sprak ik ze
met u aan. Onderweg vroeg ik me af of ik nog steeds u zou zeggen, hoewel wij
onze vrienden van die leeftijd met jij aanspreken. Mijn vrouw zei automatisch
u tegen mijn oom. Hij moest lachen. Zeg maar gewoon Jaap hoor, zei hij. Kijk,
zo hoort het.

Ik sta niet op mijn strepen maar het valt niet mee als je groot gebracht bent
met de regel dat je andere mensen met u aanspreekt tot ze zeggen: zeg maar
jij.