(Door Ab Klaassens)

Ik was bezig met de bereiding van een achtpersoons Indische rijsttafel toen
een olifant plaats nam op mijn borstkas. Hevige druk en pijn, uitstralend naar
mijn linkerarm duidden op de mogelijkheid van een hartinfarct.

De eigen huisarts had een vrije middag, zijn plaatsvervanger was
onbereikbaar. “ Bel 112”  adviseerde diens assistente . . .Dat advies sloeg ik in
de wind omdat een pilletje onder de tong de  verschijnselen inmiddels had
teruggedrongen .

In de volgende uren kwamen ze nog drie keer terug, die verschijnselen, zij het
in minder hevige mate. De volgende dag stuurde mijn huisarts me naar de
spoedhulp van een ziekenhuis waar je niet moet zijn als je haast hebt. Om
vieruur ’s middags meldde ik mij bij de balie, zes uur later mocht ik naar huis.

In die tijd zijn mijn bloed, bloeddruk en lichaamstemperatuur gecontroleerd
en is er twee keer een hartfilmpje gemaakt, waarvan één tijdens lichamelijke
inspanning.

Minstens vijf uur ging op aan wachten en wachten en vooral dorstig wachten,
terwijl je niet weet wat je te wachten staat, met een bundel draden aan je lijf
gekluisterd aan een bed naast twee monitoren, mijn levenspartner Eef aan
mijn zijde, geduldig wachtend  op een oordeel.

Niks aan de hand, oordeelde de dienstdoend specialist. Maar ze gaf me wel
een briefje mee voor de apotheek: pillen die je bloed dunner maken en pillen
tegen hartritmestoornissen.

Als ik weer ga koken voor acht personen kies ik iets dat rust geeft.

— hartritmestoornis