(Door Marlies)

Ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van Placido Domingo surfte ik naar zijn facebook-pagina.
Nou ja, zíjn facebook-pagina: de pagina die zijn impresario voor hem bijhoudt… Hij is er niet minder
jarig om: vandaag wordt hij 75. Wat een mooie manier van oud worden: hij staat nog regelmatig op
het toneel, is behalve zanger (sinds een paar jaar bariton), dirigent (en geen slechte ook….),
impresario en ‘business-man’ (wat dat dan ook moge betekenen in deze context). En vanaf alle foto’s
gaat de lach en de levenslust door tot in zijn ogen… zo moet het.

Heel kort zijn levensloop, want alles is eigenlijk al geschreven.

Plácido Domingo werd geboren in Madrid op 21 januari 1941. Hij verhuisde als kind met zijn ouders
naar Mexico en studeerde daar (in Mexico-Stad) aan het conservatorium.

Stevig debuut
Hij debuteerde meteen stevig: in 1959 als Alfredo in La Traviata. In 1965 stond hij voor het eerst in
New York met de Israëlische Nationale Opera, daarna ging Europa pas plat voor hem, maar plat gingen
ze, massaal. Van de ‘Drie tenoren’ (daar werd hij bij het grotere publiek mee bekend, de andere twee
zijnde Luciano Pavarotti en José Carreras)  is hij de meest veelzijdige.

Hij beheerst zijn talen en kon daardoor later in zijn carrière ook Wagner en het Duitse Lied-
}en operetterepertoire goed zingen. Je hoort op opnames hoe hij worstelt met het Duits,
maar uiteindelijk heeft hij ook die strijd gewonnen.

Geliefd bij poppubliek
Hij startte zo’n beetje het cross-over zingen (een term die ik ter plekke verzin): zijn ‘Perhaps Love’
met John Denver maakte hem bij het pop/country and western-publiek geliefd. Hij maakte veel mee
in zijn persoonlijk leven, maar hij bleef erbij overeind; hij bleef zingen en hij bleef objectief kijken
naar eigen functioneren en wist wanneer hij wel en niet over de grens van zijn kunnen moest.
Prachtige oude man…

Ik schreef al vaker over hem; een van mijn betere stukjes gaat over de aria
uit I Pagliacci. Domingo zong de aria als jonge man en tegen het einde van carrière als tenor….
De snik aan het einde ontwikkelde zich, samen met zijn leven en inzichten….

Zo zou ik oud willen worden….

In het filmpje nog een keer die opname uit 1998. Weergaloos!

 

 

 

 

 

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *