Als mijn vader nog zou hebben geleefd zou hij vandaag negentig jaar zijn geworden,
maar zijn leven stopte drie jaar geleden.

De laatste jaren van mijn vaders leven waren jaren waarvan mensen wel eens zeggen:
dat gun je niemand. Zijn lichaam had het al veel eerder opgegeven, hoewel ik niet
helemaal weet of zijn geest besloot dat hij genoeg gelopen en gefietst had en dat
hij voortaan gerold moest worden.

Het laatste jaar begaf zijn geest het ook totdat er niks anders meer over was dan
een lichaam dat afwisselend sliep of schreeuwde van angst.

Mijn ouders keerden begin jaren zeventig mijn vaders familie de rug toe. Er was gedoe
geweest waarvan wij kinderen nauwelijks weet hadden. De breuk was rigoureus
en definitief. Pas sinds kort heb ik lijfelijk maar vooral via Facebook weer af en
toe contact. Ik ben op bezoek geweest bij een tante en een oom die ik veertig jaar niet
meer had gezien. Het was gezellig en dat voelde goed.

Twee keer heb ik neven en nichten ontmoet die ik mij slechts als kleine kinderen
herinnerde. Het was boeiend te zien wat iedereen van z’n leven had gemaakt.

Via Facebook heb ik een oom en een tante, bij wie ik als tiener tijdelijk in huis
woonde, beloofd dat ik een keer langs kom. Dat ga ik doen.

Mijn vader heeft niet meer meegemaakt dat de banden lichtelijk hersteld werden
of laat ik zeggen dat familieleden elkaar ontmoetten zonder dat dat tot problemen leidde.

Ik weet niet wat hij daar van gevonden zou hebben. Eigenlijk denk ik dat hij dat ook
niet zou zeggen als ik vandaag te gast zou zijn geweest op zijn verjaardag. Hij vertelde
nooit wat hij dacht. We zouden vandaag alleen maar gepraat hebben over de overwintering
van PSV in de Champions League. En over het feit dat het op zijn verjaardag nog zo warm is.