Donderdag en vrijdag heb ik op het Mediapark in Hilversum een fijne
cursus datajournalistiek gevolgd.
Dat kwam zo: mijn werkgever heeft bedacht dat alle vijftigplussers
bijeenkomsten moeten bijwonen waarin wordt verteld hoe zij
duurzaam de eindstreep kunnen halen.
Nadat ik tijdens de eerste bijeenkomst heibel had gehad met een
meisje van 25 dat vond dat ik als 60-jarige toch echt moest gaan
proberen een andere baan in de journalistiek te krijgen, heb ik voor
de tweede sessie bedankt.
Dat leidde tot een klein conflict met als resultaat dat mijn cheffin tot
de conclusie kwam dat iedereen gelukkiger zou worden als ik in plaats
van die bejaardensessies (dat woord heb ik bedacht) een cursus
datajournalistiek zou gaan volgen.
Cursusleider was Henk van Ess, de grootste digitale schatgraver die ik
ken. Ik heb vaker cursussen van hem gehad. Mijn stelling is: als Henk
het niet kan vinden staat het niet op het wereldwijde web. Nou hoor
ik u al denken: met Google kun toch alles vinden op internet. Jawel, op het
internet dat u en ik kennen, maar dat is slechts het topje van
de ijsberg die www heet.
Dankzij eerdere cursussen van Henk was ik al een laagje dieper gegaan.
Nu hebben we ook nog geleerd wat we met bigdata kunnen. Ik
hoor jongere collega’s die hier al langer mee bezig zijn denken:
“ha, ha, die ouwe wordt ook wakker . . .”. Kijk en dat was nou
precies de bedoeling, dat ik wakker werd en niet in slaap sukkelde
bij ouwelullenbijeenkomsten.